Jest piątek, może nawet piątunio dla tych, którzy mogą powoli rozkręcać weekend. Dobrze ułożony rytm pracy i odpoczynku to podstawa zdrowia psychicznego. Miło byłoby więc po tygodniu pracy wyciszyć się nad jeziorem. Pakujemy się i jedziemy. Mogą być Mazury. Na miejscu obowiązkowo spacer brzegiem. Minimum 10 tys. kroków. Tyle wystarczy, żebyśmy jak nasi nawykli do codziennego przemieszczania się praprzodkowie zachowali ciało w dobrej kondycji.

Okazuje się jednak, że spacer dookoła jeziora w polskich warunkach przypomina przeprawę przez poligon. Są tu i mury, i zasieki, i druty kolczaste. "Odcięty od świata płotem jest półwysep, który widzę z kajaka. Wykupił go ktoś z Warszawy. Całość zagrodził aż do wody" - opisuje Anna Maziak w tekście o tym, jak nielegalnie grodzimy dostęp do jezior. Prawo tego zakazuje, ale nikt się tym nie przejmuje, bo przepisy i kary nie są egzekwowane.
 

Dowodów na to, że polskie prawo jest jak wydmuszka, mamy wiele. Od nielegalnie działających na granicy grup nacjonalistyczno-kibolskich, nienawistnych antyukraińskich protestów, które odbywają się cyklicznie w centrach wielu miast aż po ustawę o ochronie zwierząt, która co prawda przewiduje kary dla oprawców, ale tu znowu jest problem z egzekwowaniem przepisów.

W Krakowie policja zajmuje się sprawą świnki wietnamskiej, którą ktoś wyrzucił z piątego piętra. Zwierzę upadku nie przeżyło. Sąsiedzi winnego wskazują, ale sprawca może uniknąć kary. Większość spraw o przestępstwa przeciwko zwierzętom kończyła się w prokuraturze odmową wszczęcia lub umorzeniem dochodzenia. Dlaczego? W Polsce, aby osoba dręcząca zwierzę (np. głodząca je wiele dni) poniosła odpowiedzialność karną, ktoś musi udowodnić jej działanie umyślne i w tak zwanym zamiarze bezpośrednim. Tu także potrzebna jest nowelizacja w prawie.